Nou, gezelligheid troef: fijne gesprekken, jointje erbij, kopje koffie en muziek.
Plaats van genietingen: Zwolle, bij vrienden thuis: Bennie en Dinie.
De muziek die ik beleefde was een sprankelend klinkende band, de klanken namen me mee naar dat gebied in me waar een openheid is naar, zeg maar,
kunst, in alle variaties.
Er was een zweven, want de klanken stuwden me op, er was een diep raken aan emoties, er was een innerlijke dans, er was van alles...
Nounou, het was weer een gezellig samenzijn geweest besefte ik me in de trein terug naar huis in Steenwijk.
Bij het volgende bezoek vroeg ik of ze die elpee van laatst op wilden zetten, die van die band die me zo diep geraakt had.
Bennie wist niet wie of wat ik bedoelde, ik legde het omslachtig uit, Bennie wist niet wie of wat ik bedoelde...
Opeens begon Dinie te lachen, er daagde haar iets. 'Het was geen band, het was deze elpee, nu herinner ik het me.' Ze liet me de hoes zien: Keith Jarrett - The Köln Concert.

We waren weer samen. Henkie, Gertie, Heleen, Klaas, Franky en al die anderen in de Knoop te Goor.
Mensen zaten buiten in de zon, mensen zaten of lagen binnen in de stoel, op de bank.
Muziek klonk; ik zat binnen en de klanken brachten me naar buiten. Heel erg aangenaam, ja, zeker, fijn ook die muziek. Al vergat ik, blijkbaar, dat er muziek klonk, ik bevond me...uh...ergens, innerlijk ergens, al was het nadrukkelijk h i e r.
Ik keek in het luisteren en beleven, ik beleefde het luisteren, ik luisterde naar het beleven, wat ik beluisterde beleefde ik, afijn het was een aangename voelen en weten, gegarneerd, zo hoorde ik later, met een brede glimlach. Mijn handen dansten, de mensen om me heen hoorden er te zijn, ze waren er dan ook.
Het hield aan, kant 1 werd, eenmaal het vinyl omgedraaid door Henkie, kant 2, zoals dat te doen gebruikelijk was, het hield aan, niet op.
Een ThuisGevoel, een ja, later nieuwsgierig wat het was, wie het was, later veel later.
Het werd mij getoond: Mike Oldfield - Tubular Bells.