Devi (een West Highland White Terrier) was overleden en wat ik deed was het verdriet een plaats geven, het verdriet door-leven. Echt voorbijgaan doet zoiets niet, maar op een gegeven moment is het een deel van je.

Het verdriet, het missen had dus een plaats gekregen en op een dag liep ik rond met de gedachte: "Laat ik het asiel in Beilen eens bellen of daar misschien een Westie (de korte benaming voor West Highland White Terrier) is." Ik schoof die gedachte van me af, want een Westie zou natuurlijk niet in een asiel zijn, natuurlijk niet! Ik had al een paar keer, zo'n keer of zes, zeven met de telefoon in mijn hand gestaan, maar die dus telkens terzijde gelegd.

Het bleef maar in me klinken, op een geven moment hakte ik de knoop door en besloot toch te bellen, aarzelend weliswaar, maar ik deed het.
"Goedemiddag."
"Goedemiddag, u spreekt met Egbert Hovenkamp uit Assen. Ik heb een vreemde vraag, ik weet het, maar toch vraag ik het maar: "Is er bij jullie misschien een Westie in het asiel?"
"................................", het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, "meneer, u belt, de deur achter mij gaat open en... er wordt net een Westie binnengebracht..." Ik glimlachte, was ook even stil, mijn hart bonkte, ik had alleen maar wat domme opmerkingen in voorraad die ik niet uitsprak.

Mij werd voorgesteld, dat deden ze anders nooit (een hondje gaat eerst een tijd in quarantaine), dat ik de volgende dag langs kon komen om, eventueel, Bobby, zo heette het hondje, te komen halen. Aldus geschiedde; Bobby werd voor de rest van zijn leven bij mij: Roxy.

Zo zijn er meer, veel meer dingen, in mijn leven die toe-val heten te zijn. Ja, dat is ook zo: het valt me toe. Voor de één is het af te doen met een wegwerpgebaar: "Ah joh, gewoon toevallig, meer niet."

Jammer dat het geïllustreerd wordt met een wegwerpgebaar, alsof het er niet toe doet. Was er geen toe-val in mijn leven dan zou de toe-komst me nu ontgaan.