Alles. Alles valt je toe. Hoe je het ook wendt of keert. Ik woonde met mijn vriendin in Willemsoord. We huurden een boerderij. Op een gegeven moment moesten we eruit. De verhuurder was een beetje een nare man, laat ik het maar zo zeggen.

Hoe nu? Wat te doen? We wisten van een mooi boerderijtje, een eind van de weg af, achter een landhuis, dat hadden we wel eens gezien, tijdens een wandeling en we verzuchtten dan: "Dit zou toch wel erg mooi zijn om in te wonen." Maar ja, het was bewoond...

Het was een zondag. Op een of andere manier 'moest' ik naar het boerderijtje gaan. Dat deed ik. Buiten zat iemand aan een tafeltje met paperassen in de weer te zijn. Ik stelde me voor en vroeg of het te huur was. De vraag dook, in alle onlogica, in me op. De man lachte en zei dat ik te laat was, want deze middag zouden er drie stelletjes komen om het huis te bekijken en hij zou hen bekijken of er tot een verhuur zou worden overgegaan, aan wie van hen.

Okee. Niet uit het veld geslagen ging ik terug naar ons huis, zei wat ik te horen had gekregen", "jammer en hoe nu"... Ik ging in de kamer op een bank liggen luisteren naar Mike Oldfield's Tubular Bells, rookte een blowtje en was rustig, rustig in mezelf, dat was ik al toen ik van het boerderijtje naar "onze" boerderij terugliep. Gewoon rustig, stil.

De middag gleed heen en op een gegeven moment klonk vriendin vanuit de keuken: "Er rijdt een auto ons erf op, ga jij naar de deur?" Dat deed ik. Het was de man die bij het boerderijtje met de paperassen doende was geweest, hij zei: "Steek je hand maar uit." Enigszins verbaasd deed ik zulks en hij liet sleutels in mijn hand vallen... "Het huisje is van jullie. Geen van de stelletjes is op komen dagen."

Afijn, hij noemde nog even wat praktische zaken: we hoefden/mochten geen huur betalen, 's zomers zouden zijn kinderen komen, met een tent, in de boomgaard (er was 40 are grond, omgeven door eikenwallen, een boomgaard met appel-, peren- en pruimenbomen) - voor wat betreft de kinderen: die genoten, want ze vonden het maar wat leuk bij ons, rare, aardige alternatieve, op hippie af.

Afijn, de verhuizing volgde, per bakfiets, het was zo'n 500 meter bij onze boerderij, die we, leven Zij Dank, dus gingen verlaten, vandaan, op naar een nieuwe leven/woon-fase. We hebben daar intensief geleefd, op allerhande manieren intens. Het was wat het was, het was ons toegevallen.