"UITVERKOCHT", stond op de strook papier waarmee hij naar de ingang van de Oosterpoort liep. Hij was sinds een paar jaar betrokken bij de publiciteit voor het TakeRoot-festival en hij was best trots op dit resultaat. Er was natuurlijk ook een prachtige line-up in 2017, maar hé, dat zeggen de bezoekers over elke editie van dit Groningse festival voor past, present en upcoming Americana.

Zaterdag 2 november 2024 is het de 26e keer dat dit festival plaatsvindt en ter gelegenheid daarvan publiceren we enkele recensies die José Cutileiro, mede-initiatiefnemer van de Dwarsstraat, postte op Facebook. José maakte in 2019 zijn laatste TakeRoot mee.

2017
Vroeg in de middag liep ik al door het gebouw, enkele laatste voorbereidingen treffend voor TakeRoot - ik ben betrokken bij de publiciteit voor het festival. Ik had Jim Lauderdale al een paar keer zien rondlopen. De derde keer dat ik hem zag stond hij te praten met de mannen van AmericA Magazine. Wat bleek? Lauderdale was eigenlijk verdwaald in De Oosterpoort, wist niet waar hij zich als optredende artiest moest melden. De twee journalisten riepen mij en zeiden tegen Jim: 'Ask José, he knows everything'. Waarop de Amerikaan mij vroeg: 'So, if you know everything, tell me, what's the reason Donald Trump got elected president of the United States?' Misschien iets te snedig antwoordde ik: 'You are!' Jim Lauderdale keek verbaasd, beteuterd, beet op z'n lip, een flauwe glimlach... Afijn, ik bracht hem naar de productiekamer waar hij werd voorgesteld aan zijn artiestenbegeleider die hem naar zijn kleedkamer bracht.

Een tijd later, het festival was al begonnen, zag ik Lauderdale staan bij een van de bars. Voorzichtig keek ik zijn kant op. Zou hij boos zijn? Maar hij lachte breed, liep op mij toe: 'I took no offence, I took no offence!' Om half negen stapte hij het podium op van de Binnenzaal. Wat volgde was een verbluffend uurtje inspiratie en vakmanschap. Deze man - die songs schreef voor en met Buddy Miller, Elvis Costello, Ralph Stanley, Solomon Burke en vele anderen - roept in zijn eentje de sfeer op van een hele band. Op soms fluisterzacht volume, zichzelf functioneel begeleidend, trakteerde hij het publiek op songs die dwarrelden van soul naar country, van blues naar bluegrass, van vaste grond onder de voeten naar even opgetild worden. Het was magisch.
 
2013
Kris Kristofferson!

Anderhalf uur lang hield hij de grote zaal in De Oosterpoort in zijn ban. Daarin speelde hij naar schatting zo'n veertig songs - bijna allemaal eigen werk - die ik ook bijna allemaal kende (vaak wel in de uitvoering van anderen). Zonder enige opsmuk en zonder overbodige aan- of afkondigingen. Zijn stemtechniek zal menig zangpedagoog doen fronsen, vooral de talloze frases die eindigen in bijkans subsonisch en bepaald niet zuiver gezongen laag. Maar wat dondert het? Ik heb elk woord kunnen verstaan, iedere wending kunnen volgen. Elk liedje was een mini-juweeltje. Daarbij bediende hij zich tijdens het hele concert van niet meer dan zeven steevast getokkelde gitaarakkoorden. Voor de kenners: G, C, D, A en E, de twee laatsten een enkele keer in de mineur variant. Geen septiemen, geen loopjes, no nonsense. Het maakte TakeRoot 2013 tot een onvergetelijke ervaring.