Ik moest vanmorgen denken aan mijn eerste auto, een koningsblauwe Opel Kadett. Ik zeg 'koningsblauw' maar het was meer arbeidersblauw. Hij kostte tweehonderd gulden. Goedkoop, want hij stonk vanbinnen. Niet zomaar naar poep of rotte eieren, het was de onontkoombare geur van de dood, maar dat realiseerde ik me pas later. Ik dacht: niet zeuren, tweehonderd gulden is niet veel en hij rijdt als een tierelier. Want dat deed-ie. Ik reed gewoon zomer en winter met de ramen open en geen lange stukken. Dat was niet nodig want ik hoefde nooit ergens te zijn. Als het warm was en het ondraaglijk werd, de stank, draaide ik Bruce Springsteen, 'Never Ride A Used Car No More' en zong heel hard mee.

Veel later, de Kadett was al lang en breed gedemonteerd, huurde ik een kantoor bij een grassenweitje, in een plat gebouw dat ooit gediend had als vrouwenopvanghuis. Er hing daar veel leed tussen de muren. Maar er hing ook een geur, die, weet ik achteraf, dezelfde was als in mijn Kadett. Een marter sleepte zijn prooien naar de loze ruimte tussen plafond en dak en vrat ze daar half op. Ineens wist ik het: mijn Opel Kadett C was ook de plukplek van een marter geweest. Ik bewonderde mezelf omdat ik het anderhalf jaar volgehouden had in die auto.