Vandaag heb ik, geheel tegen mijn principes, €50,- uitgegeven in foute winkels. Winkels waarin ik normaal gesproken al mijn geloof in de mensheid verlies en depressief word van de ongebreidelde consumptiedrang, waaraan we, ook ik, ten prooi zijn gevallen. So Low bijvoorbeeld. Een typisch voorbeeld van een te goedkope-nutteloze-Chinese-rotzooi-winkel. En zo voelde ik me, nutteloos, So Low. En nog steeds, nadat ik er strassteentjes voor op mijn schoenen, een panterprint zadeldekje, een roodkoperkleurig fotolijstje zonder glas (bleek thuis), een schetsboekje (nog enigszins nuttig) en diverse haardingetjes had aangeschaft. Als je als vrouw niet goed in je vel zit, dan los je dat op door 'iets met je haar' te doen. Hoewel schoenen kopen ook helpt. Toen mijn anti-autoritair opgevoede hond Jodocus doodging, kocht ik puntige panterprint laarsjes. Die trok ik alleen uit wanneer ik naar bed ging, en dat zelfs niet altijd...

Alsof ik mezelf wilde straffen (ik had mijn stafoude, maar nog altijd zelfstandig wonende moeder tijdens haar corona ziekbed één nacht alleen gelaten. Net die ene nacht viel ze uit bed, waar een thuiszorger haar vond. Ze eindigde in een verpleeghuis), dook ik vervolgens nog de TK-Maxx in. Een Amerikaanse superstore waar ze naast rommel ook betaalbare merkkleding verkopen. Een winkel die riekt naar kinderuitbuiting en milieuvervuiling. Ik vraag me af waarom de klimaatprotesten zich niet mede tegen de kledingindustrie richten, me dunkt een van de grootste vervuilers ter wereld gezien het aantal kledingwinkels en het ieder kwartaal vernieuwde aanbod. Toch koop ik een truitje, een schattig babyblauw truitje met licht poffende, lang uitgevallen korte mouwen, ideaal om de lellende kippendijtjes aan mijn bovenarmen aan het zicht te onttrekken, en met boven de borst drie glinsterende horizontale rode strepen. Ik kan wel wat bling gebruiken.

Buiten loop ik bijna in de armen van een goedlachse Antilliaanse jongen. Ik stuit hem nog net niet tegen de borst. Eerder op de dag was mij al een andere donkere glimlach ten deel gevallen. Aan de goede kant op de stoep van de Oude Kijk in 't Jatstraat liep ik. Een terrasje versperde de doorgang. Aan de voor hen verkeerde kant, kwam een groep oosters ogende jongemannen mij tegemoet. We bleven allemaal aan onze kant van het terras staan en gebaarden beleefdheidshalve naar elkaar: ga jij maar eerst, nee ga jij maar eerst. Uiteindelijk ging de groep als eerste. Op de laatste jongeman na. Uitermate charmant glimlachend stond hij erop dat ik voor ging. Met zijn glanzend donkere krullen en diepbruine ogen deed hij me denken aan een Indisch vriendje van vroeger, Leo. Hij was een van een twee-eiige tweeling, zijn broer heette Peter en had een lichtere huid. Die ging met mijn vriendin. Maar mijn tweelinghelft was de mooiste, met zijn zachte, volle lippen en zijn lange, gekrulde wimpers. Erg spraakzaam was hij niet. Wat kon die man zwijgen! Donker glimlachend en al.