Vanaf mijn pension in de haven is het zo'n 2,5 km rijden. Eerst omhoog, door een rommelig buitenwijkje. Dan de ringweg op, linksaf. Er rijdt vrijwel nooit iemand op die weg: iedereen neemt toch liever de altijd drukke weg langs de haven. Dáár zie je de mensen, daar word je begroet door je vrienden, de terrassen zijn er 's zomers altijd overvol.

Aan het eind van de ringweg rechtsaf, op het kruispunt in Stavros (wat letterlijk 'kruis' betekent). Dan een afdaling naar de kustweg, die fraai tussen de rotsen en de zee kronkelt. Links eerst het kapelletje van de heilige Marcus, aan de oude Romeinse haven. Dan -opnieuw links, boven de zee- weer een Marcuskapel, maar nu eentje voor de katholieke bevolking van het eiland. Een lichte afdaling nog, en dan volgt de 'boulevard' van Kionia: weidse naam voor een smalle tweebaansweg, pal langs het strand. 

De boulevard gaat over in een hobbelig zandpad. Even opletten, Borg: er steken wel eens mensen over, van het foeilelijke strandhotel naar de ligbankjes aan zee. En dan weer omhoog, over een ouderwetse betonplatenweg, tot de al jaren schijnbaar onbewoonde villa links verschijnt. 

Een parkeerplekje zoeken: geen probleem, als het geen hoogseizoen is. Oppassen met het openen van de deur: de wind heeft hier vaak vrij spel, zo meldt de autoverhuurder iedere keer weer trouw. Ik kom hier al twaalf jaar, en Yannis-met-de-mooie-ogen (zo noem ik de verhuurder consequent) begroet me inmiddels met een ferme, zeer warme knuffel, zodra ik me in zijn zaak aan de haven vertoon. Zou hij...? Maar hij heeft een vrouw en drie jonge kinderen. Dat zegt niks, Borg: dat weet je zelf maar al te goed! 

Ik loop het rotspad af, naar het eerste strand. Hier ligt bijna nooit iemand, maar pas verderop is mijn favoriete plekje. Aan het eind van het strand klauter ik als een berggeit naar boven. Door een opening in de muur heen, en dan volgt er een kronkelpaadje van zo'n 400 m: op en af, maar goed te doen. Voorbij de vijgenboom, die uit een rotswand steekt, pal boven zee, weer naar beneden...ja: daar is 'ie! De kapel van de H. Maagd van Gastria vormt het 'kopstuk' van mijn strandje: dat stukje, voor mij haast 'heilige grond', is nauwelijks 10 meter breed en 30 meter lang; meestal volkomen verlaten, op een enkele wandelaar na. Zand, en ook de restanten van een marmergroeve. De marmeren platen vormen het ideale 'onderstel' voor een zonnebank. En de zee, de zee...klotst eindeloos voort met het helderste water. 

Alleen op vakantie: al 14 jaar.