Het vet maakt de rode kleur van het leer dieper, donkerder bijna. Met een verwassen theedoek wrijf ik het uit, net zo lang totdat de hele laars dezelfde dieprode kleur heeft. De rechterlaars staat op de mat te wachten tot ook zij wordt gepoetst. Nu is eerst de linker aan de beurt. Ik draai de laars ondersteboven, haar zool is nog helemaal gaaf, onaangetast door asfalt, kiezels, zand en klinkers. Ik strijk langs de smalle houten hak, bestudeer het driehoekige plaatje kunststof dat de hak onderaan beschermt tegen de voortdurende dreun van neerkomen tijdens het lopen. Het is allemaal nog als nieuw. Made in Spain staat op de zool. Waarschijnlijk heb je ze daar gekocht. Je hebt hier een heel leven achtergelaten om het in Spanje opnieuw op te bouwen. Ik weet niet zeker of je toen al wist dat je ziek was.
Je kocht ze vast in een klein, naar leer ruikend winkeltje, aan een winkelstraat in een ingedut Spaans dorpje. Ze verkochten er niet alleen schoenen, maar repareerden ze ook. Op een witte displayzuil stond een paar rode cowboylaarzen, goed zichtbaar vanaf de straat. Je zag ze meteen toen je voorbijliep. Het glanzend rood, de zandkleurige tekeningen in het leer. Het was nog geen weer voor laarzen, je blote voeten staken nu nog in sandalen met smalle riempjes, erboven droeg je een dun zomerjurkje.
Het belletje dat rinkelde bij het openen van de deur, veroorzaakte gestommel in het magazijn dat zich achter de toonbank bevond. Terwijl jij de laarzen bevoelde, de in het leer gegutste tekeningen volgde met je vinger, vroeg een grijzende man of hij je ergens bij kon helpen. Je antwoordde nauwelijks. De man diepte daarop uit zijn schort een paar bruine pantysokjes op en duwde die in je hand. Terwijl jij ze aantrok, haalde hij de houten schachtspanner en de proppen vloeipapier uit de rechterlaars. Pas toen deze je als gegoten bleek te zitten, haalde hij ook de linker leeg.
Nu je in je volle lengte stond, viel het je op hoe klein de schoenverkoper eigenlijk was. Je torende hoog boven hem uit. De verkoper wees naar een passpiegel achter in de winkel, maar je pakte je portemonnee. Je had geen spiegel nodig om te beslissen. Met deze laarzen aan je voeten was je ineens sterk en onverslaanbaar.
Ik ga nog eens met de theedoek over de buitenkant van de laars, zodat al het vet goed wordt weg- en uitgewreven. Ik rits de schacht open, bevoel het zachte leer van de voering. Ik steek mijn blote voet in de laars, de felrode lak op mijn nagels vloekt bij het diepe rood. Ik sluit de rits, het leer omsluit mijn kuit precies. Kennelijk had ook jij niet zulke dikke benen.
Zonder de linkerlaars uit te trekken, pak ik de rechter van de mat en haal met een punt van de theedoek een lik vet uit de pot. Je moet leer regelmatig invetten om het mooi te houden. Het is nu drie maanden geleden dat ik deze laarzen voor het laatst poetste. De meeste mensen beginnen bij de neus, want daar zie je het vaakst beschadigingen. Ik begin altijd bij de hak. Dan wordt het vet beter verdeeld over de schoen en kun je de eventuele beschadigingen veel beter wegpoetsen. Begin je wel bij de beschadiging krijg je bijna altijd kleurverschil. Niet dat deze laarzen beschadigingen hebben. Ik ben er heel erg zuinig op. Net zoals jij dat was.
Toen je thuiskwam opende je vast meteen de kartonnen doos en pakte de laarzen uit het beschermende vloeipapier. Je trok ze aan en danste met je lief door de woonkamer. De avondzon scheen lange, lichte banen op het spoor van opdwarrelend stof dat jullie achterlieten. Je legde je hoofd tegen zijn schouder, hij kuste je haar, jullie dansten net als vroeger. Vroeger, toen alles nog kon.
Je deed de laarzen pas weer uit toen je moest slapen. Zorgvuldig maakte je proppen van het vloeipapier om de neuzen en de schachten op te vullen, voordat je ze in de kast zette. Van de schoenmaker had je een potje bijenwas meegekregen om het leer te verzorgen, die zette je ernaast. Zodat het je zou herinneren aan het moment dat poetsen noodzakelijk was.
Ik weet niet precies hoe vaak je de laarzen hebt gepoetst. Ik deed het tot nu een keer of drie. Telkens verwonder ik me over de diepte van het rood bij het invetten. Het verschijnt ook nu onder de theedoek die ik in cirkels over het leer beweeg. De zool van deze laars is ook bijna onbeschadigd. Heb je ze nooit kunnen dragen? Of wachtte je op het perfecte moment? Nu ook de rechterlaars helemaal ingevet is, trek ik haar aan. Het binnenleer strijkt zacht langs mijn blote huid. Ik sluit de rits en ga voor de spiegel staan. Ze staan geweldig onder mijn versleten spijkerbroek. Ik wieg mijn heupen en doe een paar voorzichtige danspassen. Ik hoor de regen tikken tegen de ruit in de voordeur. De zon laat zich al dagen niet zien.
Zou jij jezelf in mij herkend hebben? Ik herkende mezelf niet in de foto's die ik van je zag. Maar misschien zegt uiterlijk niet zoveel. Ik wil in deze laarzen dansen en flaneren, ik wil erin lopen, ermee uit eten, naar een concert. Als ik maar zeker wist dat jij dat ook wilde.
Ik trek de laarzen uit en zet ze op de mat. Het vet moet nog een paar uur intrekken. Straks borstel ik het uit, met een zachte borstel. Met lange halen veeg ik de laatste restjes vet in het leer, zodat het zal gaan glanzen. Dan vul ik de neuzen en de schacht met de proppen vloeipapier, om ze in vorm te houden. Daarna zet ik ze terug, in mijn kledingkast, midden op de witte plank. Daar wachten ze, totdat ik het zeker weet.
