Mijn teerbeminde echtgenote en ik zijn op zoek naar een hutje op de hei of een deel van een boerderij. Op internet zag ik een blokhut aan de rand van een recreatiepark in Klarenbeek en mijn echtgenote een huis bij een boerderij in Wilp (Achterhoek). We besloten op de bonnefooi te gaan kijken voor er bemiddelingskosten in het spel zouden komen, temeer omdat er vaker blokhutten op dat park aangeboden werden op internet. Bij de boerderij werd als eis gesteld dat men diende te beschikken over een Nederlands paspoort. Dat deed ons eveneens ernstig de wenkbrauwen fronsen. Maar waren wij niet te achterdochtig?
De boerderij bleek een varkensfokkerij, vooroordeel bevestigd, dus verder naar Klarenbeek gereden. De advertentie had gerept over veel ruimte en rust, de foto's waren veelbelovend. Er zat zelfs een sauna in het object onzer begeerte. Klein probleem: park Klein Zwitserland bleek niet te vinden. Uiteindelijk vroeg mijn echtgenote bij de Welkoop waar we het park konden vinden. De bedrijfsleider wist met een vilein lachje te melden dat we praktisch op de oprit stonden. Die was verborgen tussen twee enorme loodsen. Het park lag achter die loodsen.
We wandelden langs een overvolle vuilniscontainer om een hel van tienerzwangerschappen, opgevoerde en afgeragde Golfjes en pitbulls te betreden. Er stond een tiental blokhutten die op een na bewoond werden. Overal lag vuilnis, hing verbleekt wasgoed en hingen jongelui wezenloos op de balkons en veranda's. De leegstaande blokhut was gevandaliseerd. Instinctief zette ik mijn stekels op. Toen we het park uitliepen slenterde een forse jongedame in een konijnenhuispak voor ons uit naar de vuilniscontainer. Het staartje van het pak hupste parmantig mee ter hoogte van haar stuitbeen. Mijn echtgenote en ik wisselden vluchtig een blik van verstandhouding en deden er wijselijk het zwijgen toe.
Wonen in het echte Zwitserland lijkt me geen feest, wonen in Klein Zwitserland ook niet, maar dan weer om geheel andere redenen. Ach, waar we nu wonen is het eigenlijk ook zo slecht nog niet.
