Altijd weer hetzelfde liedje, altijd weer hetzelfde lijstje: een das, honing, sokken, een goed boek, iets zelfgemaakts... Zowel voor z'n verjaardag als voor sinterklaas was mijn vaders lijst dezelfde als alle jaren ervoor. Mijn vader die ons 'verboden' had om ooit op de VVD te stemmen, die zo goed haarspeldbochten kon nemen, die als enige in huis een eigen studeerkamer had. Een man die niet veel nodig had, oprecht blij was met een potje honing. Maar ik was die verlanglijstjes zo moe, net als de vooroordelen die er lang geleden kleefden aan zijn beroep; 'Oh, jij mag niet vloeken, jouw vader is dominee!'. Je kon me niet kwader krijgen. Naarmate mijn thuis veranderde, deed het er godzijdank niet meer toe wat iemands pa in het dagelijks leven deed. De vooroordelen klopten ook van geen kanten; mijn vader was een grote twijfelaar. Iets waar ik pas laat achter kwam en met terugwerkende kracht prat op kan gaan; ik houd van twijfelaars.

Als kleuter was ik trots toen hij ons een keer op een zaterdagmiddag tijdens de schemering meenam naar de Veluwe om wilde everzwijnen te zien. Zo spannend! Maar we kwamen slechts een paar mensen tegen die met hun auto vastzaten in de modder en aan mijn vader vroegen hen eruit te trekken. Mijn vader die zo goed kon voorlezen dat ik meende echt naast die enge heks uit 'In de Soete Suikerbol' te zitten. Mijn vader voor wie ik snel van Toppop naar een ander programma switchte wanneer ik zag dat hij eraan kwam, bang voor zijn afkeuren. Mijn vader die toch trots op me bleek te kunnen zijn, door me na een toneelvoorstelling ongevraagd het advies te geven door te gaan met spelen.

Elf jaar geleden kwam er geen lijstje meer in november. Een slecht teken. En sinterklaasvieren met z'n zevenen was eigenlijk te veel. Omdat 5 december vroeger altijd de leukste avond van het jaar was, lieten we dat feest toch doorgaan. De lange gedichten die hij placht te schrijven, het enorme taalgevoel dat daaruit sprak, het was verdwenen. Het heerlijk avondje moest bij hem thuis gevierd worden. Mijn zus had een soort poppenhuis voor hem gemaakt. Een huis met herinneringen, foto's. Prachtig! Hij had het briefje gelezen: 'Zoek op de gang'. Nadat hij het cadeau had uitgepakt en uit volle borst 'Dank je Sinterklaasje!' had geroepen - bijna gênant kinderlijk - gingen we vrolijk verder met gedichten voorlezen en uitpakken. Even later kwam hij weer dezelfde zoekopdracht tegen en moesten we een afleidingsmanoeuvre uithalen, zodat het hele herinneringenhuis weer in de kast op tijd op de gang stond. Hij was er opnieuw oprecht blij mee. Het bericht van Sinterklaas verdween snel in een broekzak.

Mijn vader die tranen m'n stuur nat liet maken op de ringweg. Met Paul Simons 'There may come a time when I will lose you' kwam ineens het besef dat ik 'm ging verliezen, ook al was hij ons al kwijt. Op de laatste zaterdag van oktober, tien jaar geleden, at hij niet meer, niet in staat iemand van ons nog te herkennen. Toen hij zijn laatste adem uitblies, twijfelden we even hoe laat het was, of de wintertijd was ingegaan of niet. Het werd een wintertijd, maar alle seizoenen keerden daarna terug. De liefde die spreekt uit het verlangen van 'iets zelfgemaakts' ontroerde onlangs als nooit tevoren. Er is zoveel zelfgemaakts dat ik hem niet meer kan geven. Saai is dat allerminst.