Dit is nog niet zo lang geleden. Het punt was, dat van ons gezin iedereen al een keer of zelfs vaker in Londen geweest was, behalve mijn zoon. Hij had altijd een zomerkamp of een weekendafspraak of verplichtingen van school of geen zin. Wij, de anderen, hadden in wisselende samenstellingen, soms ook met mensen van buiten de directe gezinskring, citytrips gemaakt bij het leven. We moesten dus wel een keer met zijn allen naar Londen, inclusief de zoon. Weliswaar hield Corona huis in de wereld, maar we waren inmiddels ingeënt en de najaarspiek was nog niet echt begonnen. We hadden bedacht dat het reisje een leuke verrassing voor hem zou zijn op zijn verjaardag. 

Het was een weekeinde eind oktober. Ik had al weken eerder een appartementje voor vijf personen gehuurd, ergens ten noorden van de City. En omdat ik het verrek om met een vliegtuig te gaan als het enigszins niet hoeft, hadden we kaartjes voor de Eurostar. Vanaf Nederland eerst naar Brussel. Ergens rond Brussel zouden we dan langzamerhand kunnen observeren dat zoontje (net 21 geworden) zich zou realiseren dat hij heus naar Londen ging.

Het was vrijdagmiddag, een half uur voordat we weg moesten. Ik kwam in de fase, waarin ik dacht dat ik alles al wel zo'n beetje had ingepakt. Dan ga je rusteloos door het huis lopen en kijken hoe het met de anderen staat. Ik liep de kamer van het kleinste dochtertje in en vroeg of ze ook al klaar was. Voor de grap zei ik: "En heb je je paspoort al?" Zij zei dat ze sowieso geen paspoort had maar alleen een ID-kaart. Haar paspoort was immers verlopen. Ik werd ongerust. Het was Brexit. Mocht je Engeland nog wel in met alleen een ID-kaart? 

Mijn ongerustheid sloeg (met wat Googlen) snel om in zekerheid: zonder paspoort zou het dochtertje in Londen niet uit het station komen. Goede raad was duur. We konden haar moeilijk thuislaten. Maar zou er nog een oplossing zijn te vinden? Intussen moesten we toch maar op weg gaan. Anders wisten we nu al zeker dat we de gereserveerde kaartjes weg konden gooien, In de trein zouden we wel uitdenken wat we het beste konden doen. Het grootste dochtertje was er trouwens nog niet bij. Die woonde in België, dus die zouden we in Brussel oppikken.

Eerst in de trein naar Rotterdam. Het begon al donker te worden. We hadden al de conclusie getrokken dat Londen er niet in zat. Maar misschien konden we de kaartjes nog omboeken. Dan konden we naar een andere stad. Brussel (al was dat al enigszins afgezaagd) of Parijs zouden opties kunnen zijn. Bovendien moesten we onder dat peperdure appartement in Londen uit.

Om met dat laatste te beginnen: ik had al eerder gemaild met het appartement dat we mogelijk later zouden komen dan verwacht. Het oudste dochtertje had een week eerder in Griekenland in de zee een teen gebroken, en liep daarom met krukken. We zouden er in Londen zelf ongetwijfeld langer over doen om van St. Pancras Station naar het appartement te komen. De oplossing lag voor de hand: ik meldde de verhuurder dat het nog erger was dan ik al had aangekondigd, en dat we de hele trip naar Londen "helaas" moesten verzetten naar later. ("Helaas" vind ik een afschuwelijk woord. Als ik het toch gebruik, is dat omdat ik iets van je nodig heb. Je bent gewaarschuwd.) De verhuurder geloofde me onmiddellijk. Natúúrlijk konden we de reservering verschuiven. Hij zag ons wel verschijnen. We konden er van uit gaan dat de Chinese eigenaar van het complex geen bezwaar zou maken.

Intussen raasde de trein naar Rotterdam, waar de Eurostar zelfs een eigen balie heeft op het station. In de tien minuten overstaptijd had ik net gelegenheid om te vragen of er iets omgeboekt kon worden. Dat bleek niet het geval. We zaten vast aan die kaartjes voor vandaag naar Londen. Maar ach - het was maar geld. Beter was het om een alternatief plan te bedenken. Intussen begon de zoon al wel iets te vermoeden, met die koortsachtig overleggende ouders om zich heen. De verrassing viel serieus in het water.

In de trein tussen Rotterdam en Brussel zetten we onze opties op een rij, druk appende met het grootste dochtertje. Een weekendje Brussel zou kunnen maar viel af: te bekend terrein. We zouden vanaf Bruxelles-Midi ook door kunnen gaan met de Thalys naar Parijs. De Lichtstad! Dat was de optie toen we in Brussel uitstapten. We ontmoetten het grootste dochtertje op haar krukken, en vergaderden in een stationscafé.
Hoewel dat me nog wel aanstond, viel ook Parijs af. Treinkaartjes omboeken van de Eurostar naar de Thalys wilde om te beginnen al niet, omdat dat verschillende maatschappijen waren. We zouden dus extra kaartjes moeten kopen, op het moment zelf, voor vijf mensen heen en weer. Dat zou €1.200 extra gaan kosten, nog los van het hotel in Parijs. Je zult zeggen: "Het is maar geld. Dat zei je net zelf. Dus." Dat is ook zo, maar het is wel véél geld. Te veel. We deden het niet. Intussen had de zoon alles begrepen. Hij vertoonde geen tekenen van teleurstelling, maar zijn hart moet gebroken zijn.

Er bleef één mogelijkheid over. In België hebben ze een fantastisch systeem met deelauto's: de Poppy-auto. In elke stad staan die, vaak redelijk afgeragde auto's, en via een app kun je die reserveren. Eerst wel een account aanmaken natuurlijk. Je hoeft ze niet terug te zetten op dezelfde plaats. Dat maakt het systeem heel handig als je geen duidelijk plan hebt. Een paar straten van het station stond zo'n auto en we konden hem reserveren op de account van het grootste dochtertje. Soms is het dan handig dat je een rijbewijs hebt. Ons idee was intussen: dan gaan we naar de Ardennen. Toch nog een beetje weg van huis, al is het geen Londen.

Daarmee kom ik ongeveer aan het eind van het verhaal. Op de E411 naar Namen en Luxemburg zochten de andere gezinsleden uit waar we een huisje konden huren. Die avond aten we stoofkarbonaden met frites en dronken we grote glazen bier in het restaurant van een jaren-80-huisjespark bij Durbuy, liepen we in de regen terug naar ons huisje en speelden daarna een heftige aflevering van canasta. Mijn zoon won, zoals altijd. Buiten begon regen te vallen. Dat duurde voort tot de volgende zondagavond.