Een vrijdagmiddag, mei 1993. Half vijf, Hoekstraat 42a. De oude Spaanse gitaar in een gloednieuwe hoes, gekocht bij 't Noordermuziekhuis. Nerveuze benen gehuld in een met panterprint bewerkte nauwsluitende broek. Het ertoe besluiten kostte een uur. Er zijn twee maanden voorbijgegaan sinds ze 't toneelgezelschap na een voorstelling in Norg voorstelde nog even naar de Benzinebar te gaan. De tegenspelers speelden die zaterdagnacht een steeds minder belangrijke rol; haar oog was gevallen op de af en toe zichtbare glazenhaler. Nog lang dansend in de zwetende, naar knoflook en uien ruikende menigte, vertrok ze tenslotte met het ochtendgloren in de rug. In het Noorderplantsoen was een uniform gekleed, joggend stel fanatiek in de weer met zijn zondagochtendrun. Zoet was de slaap na een welbestede avond en nacht, een lege zondag in het vooruitzicht.
Hoe in contact te komen met de glazenhaler, de bar was immers slechts eenmaal per week open? Tussen neus en lippen door eens vragen aan bandgenoten en sporadisch barpersoneel leverde niet alleen zijn naam maar ook zijn bezigheden op; hij was zingend gitarist. Zoveel als maar kon ging ze uit. Na het repeteren met de Brothel Brothers en de Maradonas nog even wat drinken? Tuurlijk. Ook al betekende dit half in slaap zitten luisteren naar lofzangen op andere muzikanten en 't gescat van een jazzzangeres in De Smederij. Nogal verschrikt sloeg haar hart over als de glazenhaler daar toevallig ook bleek te zitten en haar bij binnenkomst recht in het gezicht keek. De verhuizing van de bassist van de BBM naar de Westerbinnensingel verliep voorspoedig; de bassist de aangever, de glazenhaler een sjouwer en zij provisorisch cateraar en kleine dingendraagster. Het aan elkaar voorstellen en langs elkaar heen lopen met spullen leverde echter niets op.
Van de een op de andere dag leek het haar wel wat om te leren gitaarspelen. En wat 'n toeval: de glazenhaler gaf gitaarles. Tien gulden per uur. Nadat Lena Maradona haar mond hierover voorbij kletste bij de bassist, gaf laatstgenoemde het door, want gitaarles was niet telefonisch te regelen; de leraar had aansluiting, noch toestel. Echt kennismaken zou plaatsvinden in De Kar. Ze bereidde zich wel honderdduizend keer voor op wat en hoe te zeggen, maar na een 'Kun je dan?' 'Ja dan kan ik' 'Oké, zie ik je dan', boog hij zich weer over zijn bier, naar zijn broer.
En nu was de eerste les. Hij bleek, ook al was hij net opgestaan, de afspraak niet te zijn vergeten. Verlegenheid was een onzichtbare, adembenemende entiteit tussen hen in. Van haar kant werd er in ieder geval alleen naar zijn handen gekeken tijdens uitleg en spel.
Mr. Spaceman en enkele basisakkoorden vormden het huiswerk voor de volgende vrijdag. Fanatiek ging ze er elke dag mee aan de gang. Er volgde een les met meegebrachte aardbeien uit eigen tuin, een les met 'haha grapje: ik heb mijn vingers niet gebroken!' - onderwijl het zorgvuldig aangebrachte nepverband verwijderend - en een met het aanbod op haar racefiets te fietsen als zij een maand naar Portugal zou gaan. Een voorbeeldige leerlinge was ze, maar haar verrassingstechnieken lieten hem koud. Zelfs na het samen op huis aan gaan, na het zien van Woodstock in Simplons Filmhuis, waarbij ze het bijzonder met elkaar eens waren over de toestand in de wereld, kwam het niet verder dan 'Trusten!' 'Tot volgende maand, kom dan maar eten.' 'Oké, neem ik wijn mee!'
In Portugal, ging ze door met dromen over de glazenhaler, schreef ze hem brieven en ansichten, kocht ze vinho verde, en zorgde ze ervoor met een zo bruin vel als maar kon terug te komen.
Augustus. Daar stond ze weer voor zijn tweedelige voordeur, fles wijn en gitaar paraat. Maar nu was hij haar vergeten. 'O, uhm, nou, kom erin.' Het liefst was ze door zijn vloer, die van Paul de Boer en de Benzinebar erbij, gezakt. Alle aangeleerde nummers waren verdwenen en met een lege maag vol verdriet keerde ze huiswaarts. Dit zou niks worden. Zucht. Dan maar gewoon vrienden worden en blijven. Geen risico's nemen. Toch jammer.
September kwam in aantocht en Lena gaf een feestje in de Bres. De Brothel Brothers en Maradonas gaven een kort optreden. De glazenhaler was er ook, dus toch maar extra haar best doen. De klok sloeg zo'n beetje middernacht en hij moest naar zijn werk, glazen halen. 'Kom je straks nog?' Veelbelovende woorden. Was haar optreden maar snel afgelopen... Nogal wiedes dat ze naar de Benzinebar ging. En bleef. Tot diep in de zondagmiddag. Met kater en al. Het was aan en wat er verder ook gebeurde, nooit volgde er een gitaarles.
Toen de bassist later hoorde dat ik zo laat nog in de Hoekstraat te vinden was geweest, zei hij: 'Oh? Ik neem aan dat je niet in die baard bent blijven hangen!'. De erop volgende gniffelende lach kan ze zich nog altijd voor de geest halen. Dank je wel, José.
