'Is dat nog van vroeger?', vroeg een jochie van pakweg tien jaar, dat ik tegenkwam toen ik van de supermarkt weer op huis aan liep. Ik had mijn zeventigerjaren uniformjasje van het Korps Mariniers aan en mijn baret op, zoals ik dat altijd op 4 en 5 mei pleeg te doen. 'Ja, dat is nog van vroeger', zei ik geheel naar waarheid. Van 1971 tot en met 1974 maakte ik deel uit van het Korps. Eens een marinier, altijd een marinier. Maar hij ging verder in de tijd terug. 'U was zeker wel heel blij toen u Nederland kon bevrijden?', opperde hij. Ik zou in dat geval een wel heel goed geconserveerde oorlogsveteraan zijn. Maar het leeftijd-inschattend vermogen van kinderen van tien is nog niet goed ontwikkeld. Bovendien liep ik er natuurlijk wel bij als een bejaarde militair. En ik wilde dit blije enthousiaste kereltje niet teleurstellen, dus antwoordde ik: 'Ja hoor, heel erg blij!' 'Ik ben dinsdag ook voor u twee minuten stil geweest!', sprak hij trots, even voorbijgaand aan het feit dat je dan de doden herdenkt en ik in levenden lijve voor hem stond. 'Mijn vader zegt dat we trots op die soldaten moeten zijn en dat jullie helden zijn.' 'Nou, ik voel me geen held, maar ik heb het graag voor jullie gedaan', zei ik en wilde doorlopen. 'Bedankt hoor', zei het kereltje en stak zijn handje uit. Ik heb hem de hand geschud, want ik heb meegevochten in de oorlog, ons land bevrijd en dan laat je je door zo'n coronaatje toch niet afschrikken. Heeft hij straks bij het eten iets te vertellen. Net als ik.