Twee vrouwen, zichtbaar moeder en dochter, stonden op de stoep te kijken naar de verte, de overkant van deze laan. Een laan met banken, hotels, boetieks, chocoladepaleizen. Hun kapsels verraadden dat zij zich niet lieten knippen door kappers maar door haarexperts. Hun kleren wekten de indruk niet de tijd te hebben gekregen zich aan hen te hechten. De jonge vrouw droeg zo'n slaapzakjas, zwart met een zweem paars. De oudere een crèmekleurige mantel met bontkraag. Ze stonden naast een kinderwagen met daarin een jongetje met een donkerblauw vissersmutsje op. Ze keken naar boven. Ik dacht er niet aan hun blik te volgen. Ik keek naar het jongetje. Aan de bewegingen die hij met zijn armpjes en handjes maakte kon ik zien dat hij last had van zijn mutsje. Het was over een deel van zijn gezicht heen gezakt.

'Il veut voir' zei ik terwijl ik langsliep. Ik zag nog net dat een van de vrouwen zich over de kinderwagen boog. Ik hoorde haar mijn 'il veut voir' herhalen. In hoe ze het zei klonk door: 'Ach inderdaad... kijk nou toch!' Het was heerlijk om dat Franse zinnetje uit te kunnen spreken. Juist omdat ik nauwelijks Frans spreek. Op dat moment was ik voor die vrouwen gewoon een voorbijganger. Aan hoe ik het zei, hoeven zij niet gehoord te hebben dat ik hun taal niet machtig ben. En het was het enige wat in die situatie echt nodig was om te zeggen. Het was waar, ik kon waarachtig zijn. Il veut voir. Het hielp. Door de reactie van de vrouwen op wat ik zei, kon meteen het jongetje weer zien. Ik maakte een blinde weer ziend.