'Mijn dochter draagt een steen' van Lilian Zielstra heeft inmiddels al veel positieve reacties opgeleverd, en eentje in deze etalage mag wat mij betreft niet ontbreken. Haar poëzie is bedrieglijk beschrijvend, want stijgt wel degelijk boven die eenvoudige werkelijkheid uit. Een van de thema's die zij in de bundel belicht, is de moederrol: een rol die je plotseling hebt zonder auditie te hebben gedaan, en zonder repetities vooraf: zo, nu ben je moeder, ga maar doen wat moeders doen. Zij morrelt, terecht, aan de vanzelfsprekendheid daarvan. Het gedicht 'Handen', raakte mij in het bijzonder, ik hield het niet droog. Trefzeker, met schijnbaar eenvoudige bewoordingen en zonder te oordelen, durft ze het aan om de vervreemding die het moederschap (ook) met zich mee kan brengen, te benoemen. 'Eindelijk iemand die het verwoordt!' Zullen vele moeders met mij denken. Wonderschoon. Ik hoop dat de bundel nog op veel plekken terecht zal komen: in echte etalages, in brievenbussen, op nachtkastjes en keukentafels. Want dat verdient 'ie.